Geheugen
Het menselijke geheugen is voor mij een groot mysterie. Op zowat ieder moment borrelt er gevraagd of ongevraagd een niet te stuiten hoeveelheid informatie omhoog; lawines aan beelden, stemmen, recepten, vakanties, geuren en ervaringen… als je niet filtert ontploft je hoofd. Maar met een beetje concentratie brengt datzelfde geheugen je à la minute de nodige informatie. Wonderlijk toch?
Als negenjarige kon ik op maandagochtend een psalmversje van acht coupletten feilloos uit m’n hoofd opdreunen. De straffe Godsch en meer nog een dreigende onvoldoende dwongen me om op zondagavond al die zware onbegrijpelijke coupletten erin te stampen. Je kunt je afvragen hoe solide dat geheugen was want op maandagmiddag, als ik het cijfer eenmaal binnen had, was ik dat hele psalmversje allang vergeten.
Ooit volgde ik de theateropleiding aan de Akademie (jazeker met een K!) voor Expressie door Woord en Gebaar. Het was een heerlijke opleiding waar ik 5 jaar lang in staat werd gesteld om in superkleine klasjes te mogen spelen. De verschillende rollen die ik moest instuderen liepen nog wel eens door elkaar maar alles bij elkaar schat ik in dat mijn tekstgeheugen toen zeker 60 minuten aan gesproken taal bevatte.
Als danser en choreograaf heb ik mijn fysieke geheugen moeten aanspreken wat erin resulteerde dat ik met gemak anderhalf uur aan bewegingen kon reproduceren.
En nu? Als schilder lijkt het soms alsof ik niet mijn geheugen aanspreek maar in een dampende kookpot vol associaties en vergeten beelden aan het roeren ben. Vaak verrassend wat er gaat gebeuren en hoe een werk zich ontwikkelt. Maar om nou te zeggen dat ik al schilderend een sterk appel moet doen op mijn geheugen? Nee.
(Eh, welk punt wilde ik nou eigenlijk maken? Oh ja…)
De komende jaren zal ik mijn waar-ligt-wat-geheugen moeten trainen en laten we in elk geval hopen dat ik me over tien jaar nog herinner wie ik ook al weer was.
